#کاترین
نویسنده:سید حمید موسوی فرد

اون روز صبح بدجوری اوضاع روحی،روانی ام به هم ریخته بود.
بخاطر همین هرچه به خودم فشار می آوردم نمی توانستم چیزی روی کاغذ بنویسم.
شب ها تا پاسی از نیمه شب بیدار می ماندم و درخلوت پیام های ارسال شده از دوستان را در فضای مجازی که وقت نکرده بودم بخوانم می خواندم، گاهی وقتها هم سراغ کتاب های پی دی اف می رفتم و چند صفحه ایی که علامت گذاشته بودم را مطالعه می کردم.
بخاطر همین صبح ها به چشمهایم استراحت می دادم و نوشته هایم را بر روی کاغذ ثبت می کردم.
به ذهنم رسید که دوشی بگیرم تا انرژی های تخلیه شده صبحگاهی را بار دیگر شارژ کنم.
متاسفانه دوش آب سرد هم نتوانست کمکی به من بکند.
ربع ساعت از دوش گرفتنم گذشته بود که صدای گوشی موبایل را از توی سالن شنیدم.
به سرعت حوله را دور تنم پیچیدم و به سراغ موبایل رفتم.
شماره تماس گیرنده برایم نا آشنا بود.
بعد از لحظاتی صدای ظریف و زنانه ای به گوشم خورد که گفت:
_"آقای آلفرد...؟"
با دسپاچگی گفتم:
"بببببللله،شما؟"
_"من کاترین هستم."
"کاتتتترین؟"
_"خوب اگه شما آلفردی،پس منم کاترینم..."
و زد زیر خنده.
به زودی فهمیدم که کاترین از آن آدم هایی است که ایده های ناب برای داستان نویسی می فروشند.
کاترین برای نمونه ایده یک داستان از آدمهای زمینی را که راهی فضا می شوند به من پیشنهاد داد.
"الان درست یک قرن است که از عمر این داستانها گذشته"
_"باید خدمت شما عرض کنم که کاملا در اشتباه به سر می برید آقا، این آدمهای زمینی بر اثر یک اشتباه محاسباتی پا بر روی سیاره ایی می گذارند که دقیقا کپ زمین است و اتفاقا وارد شهری می شوند که از آن آمده اند،
یعنی همان شهر،
همان خانه ها و همان آدمها و عجیبتر اینکه با افراد خانواده خودشان روبرو می شوند."
"فکر کنم ایده جالبی باشه،خوب خود شما چرا این ایده را تبدیل به داستان نمی کنید؟"
کاترین با من و من گفت:
_"راستش من نه علاقه ایی به نوشتن دارم و نه فوت و فشو بلدم."
بعد از چند روز فکر کردن عاقبت آن گره کور و ابر شوم به هم ریختی کنار رفت و ایده های جدید پشت سر هم در ذهنم ردیف شدند.
وقتی ایده کاترین را نپذیرفتم کاترین با اعتراض شماره حسابی به من داد تا در قبال آن ایده مطرح شده حق الزحمه ایی پرداخت کنم.
_"باید خدمت شما آقای #آلفرد عزیز عرض کنم که ما اینجوری نون می خوریم،اونم نون حلال..."
#سید_حمید_موسوی_فرد
20/تیر/1397

داستان کوتاه:20_20
سید حمید موسوی فرد

یکی دو بار پلک هم می زنم تا مطمئن بشم همه چی واقعیه.
نگاش که به من می افته با لبخند می پرسه:«حالتون خوبه آقای آلفرد؟»
سر جام می شینم و بعد از نگاه به اطراف می گم:«اگه بدونم کجام حالم بهتر می شه.»
بدون اینکه دست از کارش بکشه و نزدیکم بیاد می گه:« شنیدم که شما ایرانی هستید؟»
سر و وضعم را بر انداز می کنم و می پرسم:«چطور مگه؟»
نگاهم می کنه و انگار بخواد چیزی بپرسه لباش از هم باز می شه اما هیچی نمی گه.
می گم: «میشه بگید من اینجا تو این آزمایشگاه چکار می کنم؟»
بدون اینکه سرش رو بلند کنه می گه:«شانس آوردین که خاله "الینا" شما رو اون بیرون پیدا کرد و اگرنه... لبای خشکش رو با زبون سرخش خیس می کنه و می گه: بخاطر گرمای هوا از حال رفته بودین »
حس کردم رنگ از صورتم پریده .نمی دونم از خجالت بود یا از ترسی که به جونم افتاده بود.
«مگه شدت گرما تا چه حد بوده؟»
دستکش های لاستیکی رو از انگشتاش بیرون می کشه و می گه:« درجه گرما مهم نیست مهم اینه که قبلا از طریق رادیو هشدارهای لازم داده شده بود.»
« خواهش می کنم بگید.می خوام بدونم»
«20 درجه»
حالا علت رنگ پریدگی ام را می فهمم.
وقتی نمونه توی دستش رو می بینم احساس ضعف می کنم و پلکام سنگین می شن.
_ از بوی تند و سوزش آوری که تا انتهای ریه هایم می پیچه از جا می پرم.
اون هنوز پیش من بود و من توی اون آزمایشگاه لعنتی.
مایع قرمز رنگی که توی دستاش بود رو ازم مخفی می کنه و می گه: «شما به رنگ خون حساسیت دارین؟»
بعد از دومین اغماء انرژی ام رو جمع می کنم ومی گم:
«به رنگ و بوی خون نه. ولی اگه خونم مورد آزمایش قرار بگیره احساس بدی بهم دست میده.»
ظرف درون مشتش رونشونم می دهد و می گه:«کدوم این؟ این که خون نیست. یه هفته است که دارم روش کار می کنم. البته اگه قول بدین این راز بین من و شما بمونه می تونم...»
دست راستم رو به نشانه سوگند بلند می کنم و می گم:«قسم می خورم.»
«خوب این یه نوع رژه.»
با تمسخر می گویم:« رژ؟»
«آره، یه رژه منحصر به فرد ! که به تابش نورهای رنگی تو شرایط فرا محیطی عکس العمل نشون می ده و رنگش تغییر می کنه.» #سید_حمید_موسوی_فرد
#خرمشهر_ایران
02/تیر/1396
23/ژوئن/2017 

داستان کوتاه " تک _ پاتک ...! "
اثر : سید حمید موسوی فرد

_ حاج علی ایستاده بود و سعی داشت سبیل های نداشته اش را لای دندانهایش بگیرد .
بچه ها مطمئن بودند که نگرانی اش بی مورد است .
اما او هنوز با سبیل هایش ور می رود .
می گفت : از بچگی عادتش بوده !!!
ماها به همدیگر خیره می شویم و یکصدا می گوییم ، جویدن سبیل از بچگی ؟
حاجی هم بی خیال ساده اندیشی های ما ، دوربین قناصه را زوم می کند و در حالی که درجه های شماره گذاری شده را تنظیم می کند ، می گوید : حرص و جوش خوردن را می گویم .
عاقبت سر و کله پنج خودروی "ون" از دور پیدا می شود که به سمت جاده ساحلی در حال حرکت بودند .
_ حاج علی لبخندی می زند و می گوید : آن روز گرد و خاک غلیظی از شلمچه به سمت راه آهن به پا خواسته بود .
صدای زنجیرها ، شلیک گلوله ، شعار و هوسه دشمن از همه جا شنیده می شد .
حالا دیگر دشمن نقشه های کاغذی را کنار گذاشته با اطلاعات آدمهای خود فروش از تحرکات ، محل اسکان ، جاده ، و حتی تعداد نیروهای روبرویش لحظه به لحظه آگاه می شد .
صدای خنده بچه ها بار دیگر بلند می شود .
حاج علی دستش را از گوشه سبیلها کنار می کشد و می گوید : "محسن" توانسته بود با تاکتیک ساده ایی که به کار می برد دشمن را به بیراهه بکشاند. تازه روز بعد بود که دشمن متوجه کلک مرغابی "محسن" می شود .
هر وقت خیال حاجی بابت چیزی راحت می شود برای تقویت روحیه و ستایش از عملکرد "محسن" اینها را می گوید .
_ خانمی که دستمال نیمه مرطوبی در دست داشت بعد از توقف "ون" به سمت ساحل شط می دود .
آن دیگری خود را بر ساحل نیمه ویران ولو می کند . شعار کربلا ، یاحسین از گوشه گوشه ساحل شنیده می شود .
دوربینها همانطور در حال ثبت گزارش از نقاط ویران و زندگی خفت بار مردم بودند . حاج علی هنوز هم زور می زد تا با کج کردن لبه دهانش گوشه سبیل ها را زیر دندان بیاورد .
با کنجکاوی گفتم : اینها شلمچه را با "خرمشهر" اشتباه گرفته اند .
در این بین "محسن" کنار لبه ساحلی شط ایستاده بود و چشم به نیزار هایی که در حال چپ و راست شدن بودند سپرده بود .
خلوتش را به هم می زنم و می پرسم : چه بلایی سر اینها آمده ، آقا "محسن" ؟
"محسن" دستش را میان موهای سفید و براقش فرو می کند و باجدیت می گوید : من فقط قسمتی از "خرمشهر" واقعی را نشانشان دادم ، همین .
رانندگان "ون" شاکی بودند که راهنما ، آنها را از خیابانهای پر چاله چوله .خانه های نیمه مخروبه.کوچه های کنده کاری شده و تنه نخلهای خشک و نیمه سوخته عبور داده است.
نویسنده :
#سید_حمید_موسوی_فرد
#ایران_خرمشهر
08/دی/95
28/دسامبر/2016

شب یلدا ...
یلدا یکی از آیین های سنتی ما ایرانیهاست که
در طولانی ترین شب سال اتفاق می افتد .
در سالیان گذشته داستانهایی در باره سرما و بخصوص ننه سرما که واقعا گریزی از اون نیست در کتابهای درسی به چاپ
و انتشار می یافت . متاسفانه  الان دیگر بهایی به داستانهای اینچنینی داده نمی شود .

تا جایی که امکان دارد کتاب بخوانیم ، کتاب !
قبل از خواندن کتاب باید اطلاعاتی در مورد کتاب ، عنوان ، موضوع ، نویسنده و کلا هدف کتاب داشته باشیم .
امروزه کتابهایی در جهت خاص و مورد هدف نویسنده ، ناشر ، اسپانسر و کلا هدف دار به رایگان در دسترس عموم قرار می گیرد .